طبیعت بهار، طبیعت کودکی و نوجوانی است و هم چنان که همه کودکان تن به پختگی و پیری و سپس مرگ می سپارند، طبیعت نیز ناگزیر است از آنکه تابستان و پاییز و سپس زمستان را بپذیرد. از بهار تا زمستان تحول طبیعت تدریجی و متداوم است، اما حدوث بهار پس از مرگ زمستانی طبیعت، انقلابی دفعی است و نامنتظر.

انقلاب نیز با این شکافتن و شکفتن ملازمه دارد: پوسته ای می شکافد و از درون آن نهالی شکفته می شود، شکافتن، شکفتن و شکوفه. چنین است که عالم در خود تجدید می شود ... و انسان نیز. راستی ما در این انقلابهای مکرر چقدر تجدید می شویم؟ هیچ از نفس خود پرسیده ایم که در این انقلاب ربیع جای نفس ما کجاست؟ دل و روح مان پیش حضرت رضاست که جز رضای محبوب نمی خواهد یا اینکه جای دیگری است؟ امسال را دیگرگونه آغاز کنیم آن سان که طبیعت نیز دیگرگونه آغاز می کند. چرا که لحظات معنوی سحر با حلول سال نو گره می خورد از رب الارباب و از بهترین بنده اش امام هشتم(ع) در این لحظات توفیق درک رستاخیز طبیعت بخواهیم که از یاد رستاخیزی که در پیش داریم غافل نشویم.

گفتاری از علامه حسن زاده آملی